بررسی شیوع و نوع خشونت خانگی در زنان باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی ، درمانی شهرستان شهرکرد، سال ۱۳۸۲

چکیده: زمینه و هدف: خشونت خانگی در دوران بارداری تهدید جدی بر سلامت جسمی ، روانی و روحی مادر و جنین است و در نهایت تهدید جدی بر سلامت و ساختار جامعه است. هدف از این تحقیق تعیین شیوع و نوع همسر آزاری در زنان باردار مراجعه کننده به درمانگاه های شهرستان شهرکرد بوده است. روش بررسی: این پژوهش ِیک مطالعه توصیفی - تحلیلی با نمونه گیری به روش در دسترس بوده که نمونه های این پژوهش را 1600 زن باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی، درمانی شهرستان شهرکرد که دارای پرونده مراقبت بارداری بوده و بطور ماهانه جهت مراقبت بارداری به درمانگاه مراجعه می نمودند تشکیل داده اند. اطلاعات به وسیله پرسشنامه که مشتمل بر دو بخش، مشخصات و متغیرهای دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد خشونت خانگی بود، به روش مصاحبه حضوری جمع آوری گردید و سپس داده ها با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و آزمون کای دو تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: شیوع همسر آزاری در کل نمونه های مورد مطالعه برابر 5/67% و شامل همسر آزاری جسمی 5/34%، همسر آزاری روحی و روانی7/51% و همسر آزاری جنسی 8/13% بود. همچنین آسیب های شدید ناشی از همسر آزاری در بعد جسمی برابر 44/17%، در بعد روحی و روانی برابر 56/12% و در بعد جنسی برابر 4/% بود. بین خشونت خانگی با محل زندگی (شهر، روستا)، سطح تحصیلات و سن ازدواج ارتباط معنی دار آماری وجود نداشته، اما سطح خشونت در افرادی که طول مدت ازدواج آنان کمتر از 5 سال، اولین بار حاملگی، سطح اقتصادی پایین و شوهرانشان بیکار و اعتیاد داشتند از نظر آماری قابل توجه بود (05/0p<). نتیجه گیری: خشونت خانگی در زنان باردار شهرستان شهرکرد از شیوع بالایی برخوردار است که این میزان با سطح اقتصادی پائین، اعتیاد و بیکاری همسر، اولین حاملگی و طول مدت ازدواج ارتباط مستقیم دارد.